پس از اَفرینش اَدم

خدا گفت به او:

نازنینم اَدم….

با تو رازی دارم !..

اندکی پیشتر اَی ..

اَدم اَرام و نجیب ،

اَمد پیش !!. 

زیر چشمی به خدا می نگریست !..

محو لبخند غم آلود خدا ! ..

دلش انگار گریست .

نازنینم اَدم!!.

( قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید ) !!!..

یاد من باش …

که بس تنهایم !!.

بغض آدم ترکید ، ..

گونه هایش لرزید !!

به خدا گفت :

من به اندازه ی ….

من به اندازه ی گلهای بهشت …..

نه …

به اندازه عرش ..

نه ….

نه من به اندازه ی تنهاییت ،

ای هستی من ، ..

دوستدارت هستم !!

اَدم ،..

کوله اش را بر داشت

خسته و سخت قدم بر می داشت !…

راهی ظلمت پر شور زمین ..

زیر لبهای خدا باز شنید ،…

نازنینم اَدم !…

نه به اندازه ی تنهایی من …

نه به اندازه ی عرش…

نه به اندازه ی گلهای بهشت !…

که به اندازه یک دانه گندم ، تو فقط یادم باش !!!!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: